Beste bewoners, medewerkers, mantelzorgers, vrijwilligers, bezoekers
En jullie allen die mee Zorg-saam zijn,
De periode van nieuwjaarsbrieven breekt weer aan… een moment om even achterom en vooruit te kijken. Ik begin met enkele herinneringen.
2021 was een ‘gemengd’ jaar. Ja, we hadden gehoopt meer bevrijd te geraken van corona met al zijn neveneffecten. Ja, de deltavariant heeft ons verrast, en omicron komt er aan het einde van het jaar nog een schepje op doen.
Maar achterom kijken toont ook wel een ander beeld. Een jaar geleden waren in een samenleving op slot al onze huizen nog extra op slot, en mochten bewoners even wuiven door het raam naar familieleden. Gesprek verliep per telefoon, voor wie niet te hardhorig was. Het beloofde vaccin werd aangekondigd voor binnenkort, maar was er nog niet.
Een jaar later hebben de wetenschap én de mens al bij al wonderen verricht. De wetenschap leverde het vaccin aan, een ontzagwekkende prestatie. Dank daarvoor! En de mens vaccineerde: in ons land hielpen duizenden vrijwilligers de overheid en de zorgprofessionals om daarin te slagen. Dank daarvoor! En de mens liét zich ook vaccineren: Vlaanderen was bij de beste leerlingen daarin, en in onze huizen bereikten wij zowel bij bewoners als bij personeel quasi volledige vaccinatie. Dank daarvoor!
Wie zegt dat we toch opnieuw in een golf zijn beland, moet ook de verschillen even bedenken: met een veel besmettelijker variant en een veel opener samenleving, en ja, ook met een bijna bovenmenselijke inspanning van de helden van de zorg hebben we toch de vierde golf genomen. Er is reden tot veel dankbaarheid, en hoop!
Uit nog veel dat ook in 2021 dankbaar en hoopvol kon stemmen, haal ik nog twee zaken naar voor: iets groot-klein en iets klein-groot.
Groot-klein vond ik de klimaatconferentie in Glasgow, die mij met al haar ‘te weinig’ toch dankbaar en hoopvol stemt voor ons milieu. Met paus Franciscus mee die telkens terugkomt op deze thematiek, proberen wij ook in Zorg-saam ons natuursteentje bij te dragen aan een cultuuromslag daarin.
Klein-groot was mijn vriendschap met bewoonster Simone die ik beter leerde kennen tijdens de coronacrisis. Simone was op haar negentigste half doof en half blind, maar was elke dag dankbaar dat ze mocht leven. Net nadat ze de lange coronacrisis goed had doorsparteld, voelde zij het einde naderen. Dat vond ze toch nog wat vroeg, maar zij gaf zich ook daaraan over. We hebben haar begraven in de week na Pasen. Haar eenvoud en dankbaarheid in haar broosheid, en de goede zorgen waarmee zij werd omringd, zijn voor mij diepe reden tot hoop: dat we het échte leven nog niet verleerd zijn, en dat God haar nu voluit leven schenkt in zijn geborgenheid.
Tot slot een vooruitblik op het jaar 2022. We duwen zijn deurtje voorzichtig open, niet helemaal gerust op wat het brengen zal. Wellicht wordt het weer een mengeling van onheil en heil, zoals elk jaar. Maar staat u mij een persoonlijke noot toe: ik heb nu reeds reden tot dankbaarheid en hoop, want in het voorjaar word ik voor het eerst opa!
Desondanks teken ik als vorig jaar,
Uw kapoen,
Stijn Van den Bossche
Beleidsverantwoordelijke christelijke identiteit, pastoraal en ethiek vzw Zorg-saam ZKJ