Beste collega's van de Klaproos
Woensdag kreeg ik een bedankingskaart en een grote, mooie ruiker bloemen van jullie om me te bedanken voor de afgelopen weken. Het was hartverwarmend dat mijn collega’s, met wie ik de laatste vijf weken de werkvloer mocht delen, dit initiatief namen. Wat mij betreft verdienen jullie, stuk voor stuk, allemaal een boeket bloemen voor jullie dagelijkse inzet voor jullie bewoners.
Het was me een genoegen om deel te mogen uitmaken van jullie team. Voor mij was de start moeilijk, ik kende de bewoners niet, ik kende jullie niet, ik kende de organisatie van de dienst niet… alles was nieuw en onbekend en daarnaast woedde de corona-crisis volop. Desondanks werd ik met open armen ontvangen en kreeg ik van jullie telkens de ondersteuning die ik nodig had om mijn steentje te kunnen bijdragen in de zorg voor onze bewoners.
Wat ik vooral onthoud is de warme manier waarop jullie met jullie bewoners omgaan, jullie oprechte medeleven met de bewoners die het moeilijk hebben, de verslagenheid bij een overlijden, de gedeelde frustraties omwille van de maatregelen die een negatieve impact hebben op de levenskwaliteit van de bewoners, het toepassen van de gevraagde beschermingsmaatregelen voor jullie bewoners, … Jullie vormen een prachtteam met het hart op de juiste plaats… samen voor jullie bewoners.
Uit stages, vakantiejobs en studiecontacten wist ik al dat de zorgverlening in een woonzorgcentrum niet te vergelijken valt met een ziekenhuisomgeving. In een ziekenhuis vinden we het evident dat alles zomaar voorhanden is (kussens voor positionering, wondzorgmaterialen, …) en de omgeving aangepast is aan zorg verlenen. In een woonzorgcentrum wonen de bewoners en zijn wij ‘de gasten in hun huis/kamer’. In een crisissituatie als deze werd de Klaproos plots een ‘ziekenhuisafdeling’ met zieke bewoners en bewoners die we van dichtbij moesten opvolgen omdat ze positief getest waren. Plots was er een sterke verschuiving van ‘wonen’ naar ‘isolatiemaatregelen, monitoring en zorg’. Jullie Klaproos leek meer op een ziekenhuisafdeling, maar dan zonder de infrastructuur, de materialen en de extra personeelsleden ervoor. En toch maakten jullie het waar… zorgkundigen, verpleegkundigen, kiné en ergo, jullie sprongen samen in de bres voor jullie bewoners, jullie zochten naar oplossingen om de juiste zorg te kunnen leveren. Deze ervaringen neem ik mee naar het UZ en stemt me nederig als we een (meestal zeer tijdelijk) tekort aan materiaal of personeel hebben.
De Klaproos leek meer op een ziekenhuisafdeling, maar dan zonder de infrastructuur, de materialen en de extra personeelsleden ervoor. En toch maakten jullie het waar…
Ik hoop dat er vanuit deze crisissituatie een samenwerking kan ontstaan tussen woonzorgcentra en ziekenhuizen, waar verpleegkundige expertise wederzijds kan gedeeld worden.
Het gaat jullie goed!
Warme groet
VEERLE DECALF
Verpleegkundige - Urologie UZ GENT